blindproeverij mengrosé

Rosé gemaakt van witte druiven? Huh!? Hoe zit dat, vroeg de Keuringsdienst van Waarde zich vorige week donderdag 1 november jl. in de tv-aflevering “Rosé” af. Is het wel ‘echte’ rosé? Volgens de Fransen niet en in Europa is het ook verboden om rosé te maken door rosé te maken door witte wijn te mengen met een scheutje rode wijn erbij. En smaakt het wel naar rosé? Ik heb er een mening over, maar had de mengrosé nog nooit geproefd. Om een gefundeerd oordeel te kunnen vellen, kocht ik een paar testflessen. Ik wilde het zelf weten en deed dus een mini-blindproeverij van zogenaamde mengrosé. Bijgaand een verslag.

Mijn conclusie over mengrosé luidt: Wit of rosé? Geen idee! Rosé maken door een scheutje rode wijn bij witte wijn te doen, levert geen echte rosé op. In een zwart blindproefglas heb je gewoon het gevoel dat je witte wijn drinkt. Zie je wel de kleur, dan zetten je hersenen je op het verkeerde been en denk je echt dat je rood fruit en rosé proeft. Mindfuck dus.

Sauvignon blanc rosé?
Sauvignon blanc rosé. Moscato rosé. Dat kàn helemaal niet. Sauvignon blanc en moscato (muscat) zijn witte druivenrassen. En van witte druiven kun je geen rosé maken. Basta. Of toch? in Nieuw-Zeeland, Amerika, Australië en Zuid-Afrika wel. Scheutje rode wijn bij witte wijn doen en voilà: rosé!

In Europa is het trouwens verboden.

Rosé maken
Even wat theorie. Er zijn grofweg vier manieren om rosé te maken.

De eerste manier is direct persen (Fr. pressurage direct). Deze manier is in de Provence tot specialisme verheven. Rode druiven worden, net als de witte druiven voor witte wijn, meteen en heel zachtjes geperst. Daarna is de bereiding hetzelfde als bij witte wijn. Dit geeft een heel lichtgekleurde rosé.

De tweede manier geeft ‘rosé de saignée’. ‘Saigner’ betekent bloeden in het Frans. Grappig genoeg is deze rosé vaak een bijproduct van rode wijn. Het doel is dan concentratieverhoging van de rode wijn. Druiven worden ontsteelt en dan gekneusd. De schillen van de rode druiven geven kleur af en het sap wordt langzaam donkerder. Als je vroegtijdig wat most aftapt, krijg je (licht)roze sap en hou je geconcentreerdere most voor de uiteindelijke rode wijn over. Van de afgetapte roze most maak je vervolgens roséwijn. Naast stille rosé de saignée is er ook rosé champagne die op deze manier gemaakt wordt. Wat mij betreft is dat de ‘echte’ rosé-champagne, want over het algemeen heeft deze rosé-champagne meer het karakter van een rosé dan via de volgende methode, het mengen.

Je kunt ook witte wijn en rode wijn mengen: je voegt een scheutje rode wijn toe aan witte wijn. Je hebt dan een mengrosé. Dit mag in Europa slechts in uitzondingen (bekendste voorbeeld is rosé champagne), maar buiten Europa mag je op deze manier gewoon rosé maken.

Tenslotte heb je bijvoorbeeld Schillerwein en Rotling. Die roséwijn wordt gemaakt door rode en witte druiven al voor het vergisten samen te brengen en samen te vergisten en vinifiëren. Dit is naast de rosé-champagne een andere uitzondering in Europa om rosé te maken.

Scheutje rood
Mengrosé dus. Daar gaat deze test over. Rosé maken door een scheutje rode wijn toe te voegen aan witte wijn. In Europa verboden. Nog steeds. De Deense Eurocommissaris Mariann Fischer Boel wilde dat veranderen en het ook in Europa toestaan. Een voorstel om dat verbod op te heffen is echter in 2009 door de eurocommissaris ingetrokken na fel protest uit Frankrijk. Franse wijnproducenten waren (en zijn) bang dat het imago van rosé geschaad wordt als mengen wordt toegestaan. Ze noemden het voorstel van de Europese Commissie misleidend voor de consument en waren bang voor de economische gevolgen van goedkopere ‘namaakrosé’.

test mengrosé

1x wit en 3x mengrosé
En nu naar de test. Ik kocht drie wijnen (1x wit, 2x mengrosé) en voegde daar een vierde aan toe die ik gekregen had. Dat was een Zuid-Afrikaanse rosé met de vermelding “rosé”, dus ik dacht: leuk, hebben we er ook een echte rosé bij. Niets bleek minder waar. Na de blindproeverij heb ik de wijn opgezocht. Het bleek een echte mengrosé te zijn van chenin blanc met een scheutje pinotage! Haha. De wijn bleek dus prima in deze test te horen.

Hier de geteste wijnen:

  • 2016 Marlborough, sauvignon blanc rosé van Peter Yealands. (voor het bespottelijk hoge bedrag van €12,99 bij Gall & Gall). Sauvignon blanc + 2% merlot.
  • De enige witte in het gezelschap om te vergelijken: 2017 Marlborough, sauvignon blanc van Flaxbourne. (€6,99 bij AH). Detail: Flaxbourne is van Yealands Estate.
  • 2017 Marlborough, sauvignon blanc rosé van Flaxbourne. (€6,99 bij AH). Sauvignon blanc + onbekend deel pinot noir (op hun site vermelden ze niet eens dat er rood bij zit).
  • 2017 Western Cape, rosé Angels Tears van Grande Provence. (gekregen, maar voor ca. €5,95 te koop). Chenin blanc + een beetje pinotage.

De test: is mengrosé witte of roséwijn?

We proefden de wijnen in zwarte blindproefglazen. Ik schonk ze in en mijn partner husselde ze vervolgens door elkaar zodat het voor ons beiden een verrassing was. Aan de slag. De proefnotities zijn gemaakt tijdens het blindproeven. We hadden dus geen idee welke wijn en welke kleur het was.

  • 2016 Marlborough, sauvignon blanc rosé van Peter Yealands. (voor het bespottelijk hoge bedrag van €12,99 bij Gall & Gall). Sauvignon blanc + 2% merlot, 13% alc. Ons oordeel:
    • Aromatische neus. Citrus. Kruisbes. Granny smith. Grapefruit. Grassig. Doet in de neus gewoon aan witte wijn van sauvignon blanc denken. In de mond frisse opwekkende zuren, strakdroog. Kattepis en grapefruit. Granny smith. Medium body. Goede balans. Medium afdronk met prikkelende zuren. Doet echt aan witte wijn denken.
    • Aangename frisse terraswijn. Verkwikkend. Mondvullend. Granny smith. Citroen. Indruk is witte wijn.
    • Eindoordeel: dit is gewoon een witte wijn van sauvignon blanc. Dit is de enige van de vier wijnen die ik als de witte had aangezien. Niet dus. Doet in niets aan rosé denken als je ‘m blind proeft. Geen “rood aardbeien fruit” (zoals Gall & Gall schrijft) te bekennen. Het spijsadvies van seafood op het backlabel snappen we dan wel weer. Categorie kulrosé en veel te duur.
  • De enige witte in het gezelschap om te vergelijken: 2017 Marlborough, sauvignon blanc van Flaxbourne. (€6,99 bij AH). Detail: Flaxbourne is van Yealands Estate. Ons oordeel:
    • Neutrale neus. In de verte zoet-weeïg fruit. Wit of rosé? Geen idee! Vlak en neutraal in de mond. In de verte lichtrood fruit. Veel zuren met een heel klein zoetje. Weinig smaak. Paar verdwaalde ingeblikte aardbeitjes. Kan soepel wit zijn, maar soepele rosé kan ook. Korte afdronk. Snel weg. Beachrosé. Als de wijn iets warmer wordt, komt het sauvignon-karakter meer naar voren. Niks geen rosé met rood fruit.
    • Warm weer wijn. Frisse zuren. Veel zuren. Aardbeitjes in de mond. Limoen. Citrus. Redelijk lange afdronk. Wat meer body en indruk van tannines, dus lijkt wel rosé.
    • Eindoordeel: de enige witte wijn lijkt bijna een beetje op rosé. Maar toch ook weer niet. Twijfelwijn. Noot bij het verschil van de proefnotities: proever A proefde deze wijn als laatste (warmer dus) en proever A als eerste (koel dus). Daardoor kan het verschil komen. Later nog eens geproefd. Gewoon frisse sauvignon blanc. Maar dat is zonder zwart glas.
  • 2017 Marlborough, sauvignon blanc rosé van Flaxbourne. (€6,99 bij AH). Sauvignon blanc + onbekend deel pinot noir (op hun site vermelden ze niet eens dat er rood bij zit). Ons oordeel:
    • Neutrale neus. Licht mineralig. Licht aromatisch, maar weinig fruit. Lijkt eerder op wit dan op rosé. Fris zuurtje. Droog. Soepele wijn. Lijkt ook in de smaak gewoon op witte wijn van sauvignon blanc. Geen spoortje rood fruit. Citrus. Kruisbes. Grapefruit. Vrij korte afdronk met veel zuren. Mist fruitigheid. Geen aangename wijn. Te hoge zuurgraad. Geen goede balans. Is gewoon witte wijn.
    • Snoepjesfabriek. Fabriek die foute producten maakt. Onaangenaam. Onbestemde weeïge geur. Fris en hard. Citrus. Gekookte kool. Eendimensioneel. Vlak. Zurige afdronk. Eenvoudig en eentonig. Advies: niet schenken. Indruk is rosé.
    • Eindoordeel: lijkt ook in geur en smaak gewoon op witte wijn van sauvignon blanc. Geen spoortje rood fruit. De tekst op het backlabel (“shows lifted tropical notes combined with red berry fruits”) beamen wij dan ook niet.
  • 2017 Western Cape, rosé Angels Tears van Grande Provence. (gekregen, maar voor ca. €5,95 te koop). Ons oordeel:
    • Oh jee, wat een vreemde neus. Weeïg zoetje. In de neus in de verte wat aardbeien-in-blik en rozenbottel. Zouden we het dan toch te doen hebben met rosé? In de smaak wat muf en oud. Een snoepjeszoetje. Niet aangenaam. Besjes en rozenbottel. Het lijkt toch echt een beetje op rosé. Zachte zuren en soepel. Korte afdronk met een vleugje aardbeienjoghurt. Ik ga voor rosé, maar niet een heel aangename.
    • Saunawijn, gezelligheidswijn. Zoet in de neus. Tropisch fruit in de mond. Zacht en fluwelig. Mango. Kruisbes. Lychee. Weeïg. Redelijk korte afdronk. Wel lekker. Neigt naar rosé, maar komt uiteindelijk toch als witte wijn over.
    • Eindoordeel: Neprosé van chenin blanc met een klein aandeel pinotage. Komt voor de een gewoon als witte wijn over. De ander kiest vanwege de aardbeienjoghurt wel voor rosé. En een Zuid-Afrikaanse producent die Grande Provence heet? Doen alsof we met een mooie Provence-rosé te maken hebben zeker. Jaja. “Volgens de legende kropen de engelen de kelders in en pinkten tranen weg van geluk na het drinken van deze hemelse wijnen,” jubelt de site. Ja, ik snap wel waarom die engelen huilen.
blindproeven
test mengrosé - de wijnen

mengrosé - de test

Mindfuck
Poe. Dat viel niet mee. We hebben de zogenaamde rosé voor wit aangezien, totaal geen rood fruit en geen associatie met de geur en smaak van rosé. Mijn conclusie over mengrosé luidt: Wit of rosé? Geen idee! Rosé maken door een scheutje rode wijn bij witte wijn te doen, levert geen echte rosé op. In een zwart blindproefglas heb je gewoon het gevoel dat je witte wijn drinkt. Zie je wel de kleur, dan zetten je hersenen je op het verkeerde been en denk je echt dat je rood fruit en rosé proeft. Mindfuck dus. Of reageer ik nou gewoon te Europees? Nou, dat moet dan maar.

Level playing field
Doe mij maar ‘echte’ rosé, dus van 100% rode druiven. Het smaakt wat mij betreft lekkerder en je verrast consumenten niet met een nepproduct dat verwarrend is en ook nog eens afwijkend smaakt (in de meeste gevallen namelijk gewoon naar witte wijn). Sauvignon blanc rosé… Consumenten denken: oh lekker, een roseetje. En ondertussen kopen ze gewoon een witte wijn met een kleurtje die smaakt naar witte wijn.

Maar ja, de wereld snakt naar nieuwe producten. Iedereen mag het van mij maken, maar raar is het wel dat het voor Europese wijnproducenten verboden is om mengrosé te maken, maar dat het wel uit de nieuwe wereldlanden geïmporteerd en hier verkocht mag worden. Iets met level playing field. Of je staat het voor allen toe, of je verbiedt import van mengrosé. De goede rosé komt toch wel boven druiven.

Aflevering gemist?
Wie de aflevering “Rosé” van de Keuringsdienst van Waarde gemist heeft, kan ‘m hier nog eens bekijken.